In juni vond ik een ontspannen vorm, waarbij ik niet krampachtig mijn tenen juist niet of juist wel neerzet op de grond. Ik merkte dat wanneer ik op mijn voorvoet dans, of bounce, ik vanzelf het juiste ritme, de juiste teenhouding en de juiste staplengte aanhoud. Zodra ik in staat was zonder hinderlijke onderbrekingen een rondje te hardlopen (denk aan takjes, steentjes, besjes, stoeptegelranden, die ik niet alleen steeds makkelijker ontwijk, maar ook steeds minder scherp voel) ging ik wat vaart ontwikkelen, waardoor er een hele prettige platvoetlanding ontstaat. Hoe meer snelheid ik heb, des te meer ik op mijn volledige voetzool land, met het meeste gewicht in het midden van de voet, en afzet vanuit de kuit. Deze manier van lopen is simpelweg niet te bereiken met schoenen aan. Ik voel me lichtelijk gehinderd door schoenen te dragen tijdens het hardlopen, sterker nog, het voelt alsof je aan het klussen bent met dikke winterhandschoenen aan.

Ik schijn de enige te zijn in mijn woonplaats Apeldoorn die barefoot loopt. Ik loop tegenwoordig 5 dagen per week, waarvan soms afstanden van 15 km. Ik heb geen enkel blaartje, scheurtje, kloofje of wondje aan mijn voeten, op een mini-steentje na dat in de voetzoolhuid blijft zitten (incidenteel). En dat is direct het enige nadeel van barefoot running dat ik tegenkom tot nu toe: die kleine, scherpe steentjes, die de gemeente alhier strooit op voornamelijk wandelpaden in parken, maar ook ter reparatie gebruikt van scheuren in wegdelen die aan onderhoud toe zijn. Tegelijk moet ik zeggen, dat zo’n steentje absoluut niet hindert en makkelijk te verwijderen is, denk aan een kleine splinter in een duim.

Het beste van barefoot running is, dat de voet zich ernaar gaat vormen. De voetboog wordt sterker, mijn voeten zijn vleziger, ik heb geen koude voeten meer, er vormt zich geen eelt, maar juist een hele soepele dikke huid onder mijn voet, en ik heb totaal geen zweetvoeten meer in schoenen. Tijdens het hardlopen voel ik de ondergrond, wat erg prettig is en even rustgevend is als dat het alert maakt. Op gras en door bermen lopen voelt ronduit bevrijdend, zoals een duik in de zee als je een jaar niet op het strand bent geweest. Op asfalt lopen voelt min of meer als gladde vloerbedekking van het type schoollokaal. Op ruwe bestrating of ruwe grintoppervlakken lopen vergt enige oefening, denk aan landwegen of gravelpaden. Ook de sierlijke maar hobbelige bakstenen, waarmee sommige woonerven of straten van een woonwijk zijn verhard, bieden een uitdaging. Ik schat dat na 20 keer 5 km mijn voeten voldoende waren gewend aan ruwe ondergrond om zonder beschadiging op dergelijk plaveisel sneller te lopen dan 6 km/u.

Wanneer de grond en straten nat zijn van de regen, of wanneer je een tijdje loopt op nat gras, zal de voetzoolhuid zachter worden, zoals de huid van je handpalm na afwassen of douchen. Bij een ongeoefende voetzoolhuid leidt dat tot blaarvorming en schaafwondjes, wanneer je loopt op verharde wegen. Tegelijkertijd voel je dit minder goed, omdat zeker in het begin je voet koud zal zijn na lopen op natte ondergrond. Ik check voortdurend om de paar honderd meter de staat van mijn voetzolen als ik natte voeten heb. Na enige tijd wordt de huid veel dikker en sterker, en merk je geen verschil tussen lopen in de regen en lopen in de zon.

Ik kan uit eigen ervaring het algemene advies dat ik tegenkom wanneer ik online lees over barefoot running inderstrepen:
Bouw het langzaam en voorzichtig op.
Blijf genieten, en als het een beetje pijnlijk is, zoals bijvoorbeeld heet strand wanneer je de eerste stap erop zet in de zomer, wees vooral verstandig, en forceer niets.
Laat je voetzool in de beginfase volledig herstellen, ook als dat betekend dat je een weekje niet loopt.
En blijft dansen op de voorvoet.