Wat doet topsport met je?

Op het moment dat ik dit schrijf wacht ik in het ziekenhuis om geopereerd te worden aan mijn knie. Blessures, tegenslagen, tegenvallende resultaten, frustratie, veel tijd,, opstaan en weer doorgaan. Dit klinkt wellicht niet als iets wat je voor je passie en plezier doet. Toch heb ik geen moment spijt van wat ik aan het doen ben. Mijn droom najagen, en beter te worden dan ik ooit geweest ben (3’40 op de 1500).

Inmiddels ben ik helaas, ervaringsdeskundige geworden in het revalideren. Vorig jaar augustus heb ik samen met mijn trainer Frans Thuijs besloten dat het geen zin had om langer door te gaan waar we mee bezig waren. In maanden daarvoor was ik vaker bij de fysio te vinden dan op de atletiekbaan zelf. Ik had stekende pijn in mijn knie en kon nauwelijks 5 minuten met gebogen benen in de auto zitten. Laat staan dat je dan in staat bent om 10 keer per week te trainen.

Sportarts Petra Groenenboom (augustus 2013)

We hebben contact gezocht met Petra Groenenboom (sportarts) die nauw samenwerkt met Peter Vergouwen. Vanaf het eerste moment had ik het idee dat er alles aan gedaan werd, met deskundigheid en ervaring voorop. En niet onbelangrijk voor een topsorter, alles kon zo geregeld worden.

De MRI zag er, niet geheel verassend, niet goed uit. Mijn kniepees was slecht (ondanks een half jaar durende periode waarin we de knie en het bovenbeen opgetraind hebben), er was een klein scheurtje te zien. Er was een cyste (holte gevuld met vocht) achter de kniepees ontstaan, welke een directe verbinding had met de pees zelf. Er waren kalkdeeltjes te zien en er zat vocht in de knie. Kortom, het zag er niet best uit.

Een lange revalidatieperiode volgde. In eerste instantie geen loopbelasting, geen krachttraining, niet fietsen en geen crosstrainen. Ik weet nog dat zeker in het begin dit echt een lastige periode was. Je hebt het gevoel niks te kunnen doen en je lichaam die schreeuwt letterlijk om te kunnen bewegen. Helaas werd met volledige rust en later het progressief opbouwen van de belasting (zonder lopen) het klachtenbeeld niet beter.

Corticosteroïden injectie (oktober 2013)

In oktober hebben we besloten dat het tijd was voor een volgende maatregel. In de cyste (die veel vocht bevatte) is een corticosteroïden injectie geplaats. De cyste nam in omvang af en ook het vocht verdween. Een rustige, langzame (het kan natuurlijk niet snel genoeg gaan) revalidatie volgde.

Eerste stapjes (januari 2014)

Het doel van de revalidatie was om de belasting weer rustig op te bouwen. Door de injectie wordt ook gezond weefsel (peesweefsel aangepast, dus van belang was om het echt rustig aan te doen. Op zo’n moment besef je wel dat dit iets anders is dan doorlopen met wat stijve kuiten.

We begonnen met rustig wandelen, wat fietsen, isometrische aanspanoefeningen, rekken, stabiliteit, rustige krachtoefeningen en ijzen. Eindelijk had ik het idee nu echt van mijn klachten af te komen. De pijn verdween, ik kon weer trainen (iets doen) en ik merkte zichtbaar vooruitgang.

In januari (ik weet de dag nog precies) zette ik mijn eerste stapjes sinds een half jaar. Binnen op de loopband, ’s ochtends in het donker 6×30 seconden hardlopen met 2 minuten wandelen tussendoor. Ongelofelijk hoe dat voelde, alsof ik net een PR gelopen had. Ik voelde letterlijk die endorfine weer door mijn lichaam stromen: Ik kon pijnvrij hardlopen, op dat moment was dat voor het eerst sinds een jaar.

Vanaf dat moment ging het snel en voorspoedig. Binnen 6 weken deed ik mijn eerste rustige baantraining en merkte ik vooruitgang. Op een kleine terugslag voor de trainingsstage in Portugal (eind april) na, is de revalidatie super goed gegaan.

‘Het baanseizoen’ (juni 2014)

In Portugal, begon ik voor het eerst in 4 maanden met 2x op een dag hardlopen. De rust, warmte, geen afleiding een perfecte combinatie om stappen te maken. Het was echt een goede stage. De groep, het weer, mijn knie, alles zat mee.

Hoewel ik me nog herinner dat ik gefrustreerd was dat ik op harde 300-jes en 200-jes de groep niet bij kon houden, heeft de trainingsstage me veel vertrouwen gegeven. Thuis in Nederland zijn we op die weg doorgegaan.

Mijn duurvermogen was prima ontwikkeld, ik liep makkelijk en voelde goed aan. De specifieke trainingen (de baantrainingen) koste meer tijd om aan te wennen, maar ook daar zagen we progressie in. Op 11 juni was het zo ver: mijn eerste 1500m sinds 2 jaar. Zenuwachtig, en zonder verwachtingen heb ik lekker gelopen en won ik mijn serie. Met vertrouwen stond ik 3 dagen later aan de start in Leiden (3000m). Met de seriewinst in een PR (8.16) had ik het gevoel weer op de weg terug te zijn.

[vimeo]https://vimeo.com/98309242[/vimeo]

Die wedstrijd gaf me veel vertrouwen en ik was hoopgevend richting de NK.

Terugslag (juni 2014)

Helaas werd ik de week na Leiden ziek (waarschijnlijk een voedselvergiftiging), ik viel 2 kilo af en leek een wandelend lijk. Hoewel dit de zoveelste tegenslag was in de hele revalidatie was ik nog hoopgevend. Na een week pas weer begonnen met lopen, maar alsof het zo moest zijn: mijn klachten kwamen weer terug.

Veel minder dan dat het in augustus 2013 was, maar ik voelde weer iets aan mijn knie, 1 woord: KLOTE. Ik wist, dit is niet goed. Wederom langs geweest bij Petra Groenenboom, een echo laten maken, en de knie was duidelijk verslechterd t.o.v. april 2014 (toen alles er goed uitzag).

Operatie (augustus 2014)

En nu een aantal weken later is het zo ver. Opgelucht, blij, hoopgevend en gemotiveerder dan ooit is het zo ver. Ik word geopereerd aan mijn knie. Hoewel dit natuurlijk niet uit luxe is, was dit het enige laatste ‘redmiddel. Orthopeed Drs. Heijboer heeft een dergelijk ingreep al eerder gedaan en zal de cyste weghalen, waarbij de knie verder schoongemaakt wordt.

De dag dat ik weer kan dromen over hardlopen is aangebroken.

Met een revalidatie in het vooruitzicht, kan het vanaf nu alleen maar berg opwaarts gaan. Ieder stapje dat je maakt (hoe klein ook) is er 1.

I’ll be back soon!